Ο κλέφτης και ο πετεινός

Μια φορά ήταν ένας κλέφτης, που είχε βάλει στο μάτι ένα σπίτι στην άκρη του χωριού, απομακρυσμένο από όλα τα αλλά. Αυτός γνώριζε πως ο ιδιοκτήτης, ήταν πολύ καλός νοικοκύρης, και έτσι λογάριαζε πως θα βρει εκεί πολλά πράγματα για να κλέψει. Κάθε βράδυ περνούσε από έξω, αλλά το σκυλί του ιδιοκτήτη γάβγιζε δυνατά, και ο πετεινός από το κοτέτσι φώναζε «κικιρίκου»!

Έτσι ο κλέφτης φοβόταν, και δεν τολμούσε να μπει στο σπίτι, επειδή ο σκύλος θα το δάγκανε, και από την φασαρία, θα τον έπιαναν οι άνθρωποι. Ο κλέφτης έλειψε ένα διάστημα, από εκείνο το χωριό, επειδή είχε πάει σε αλλά χωριά, και έκλεβε. Όταν γύρισε θυμήθηκε το σπιτι του νοικοκύρη, και αποφάσισε να πάει κάποιο βράδυ, και να δοκιμάσει μήπως μπορέσει  να μπει μέσα. Έτσι περίμενε να πάει μεσάνυχτα και ξεκίνησε. Όταν έφτασε έξω από το σπιτι, κανένα σκυλί δεν τον γάβγισε όπως παλιά, και έτσι πήρε θάρρος και μπήκε στην αυλή. Το σκυλί έλειπε.

-Να μια καλή ευκαιρία μουρμούρισε. Έτσι έσπασε την πόρτα σιγά σιγά, και μπήκε μέσα. Όλα τα δωμάτια ήταν άδεια, και δεν είχε τίποτα για να κλέψει, επειδή ο νοικοκύρης το είχε αδειάσει, και είχε φύγει πριν λίγες μέρες. Ξεκίνησε να φύγει απογοητευμένος, όταν άκουσε ένα δυνατό « κικιρίκουυυ»

Ήταν ο πετεινός που ο νοικοκύρης το είχε ξεχάσει, να τον πάρει στο καινούργιο σπίτι. Βγήκε στην αυλή, και άρχισε να ψάχνει τον πετεινό. Ο κλέφτης μπήκε στο κοτέτσι, άρπαξε τον πετεινό, και ετοιμάστηκε να τον σφάξει.

-Λυπήσου με και μην με σκοτώνεις! παρακάλεσε ο πετεινός. Οι άνθρωποι με χρειάζονται, επειδή τους ξυπνάω για να πάνε στις δουλειές τους.

-Τους ξυπνάς λοιπόν, και έτσι με εμποδίζεις να τους κλέψω, είπε ο κλέφτης. Έτσι τον καημένο τον πετεινό τον έσφαξε, επειδή ήταν χρήσιμος για του τίμιους ανθρώπους, και έβλαπτε τους κλέφτες!

Διασκευή:Μ.Καρακιτσιου

Φωτο: από google